بعد از جنگ جهانی دوم طبق قراردادی بین اروپا و آمریکا قرار بر این شد :
به ازای پشتوانه طلا، آمریکا دلار چاپ کند و دلار، ارزی جهانی باشد. اما آمریکا خلف وعده کرد و میزان بسیار بیشتری دلار چاپ نمود و حتی کار به جایی رسید که به صورت رسمی استاندارد طلا را کنار گذاشت. ارزش دلار روز به روز کاهش می یافت حتی کار به جایی رسید که فرانسه کشتی برای بازپس گیری ذخایر طلای خود به آمریکا فرستاد.
این شرایط تا سال ۱۹۷۴ نیز ادامه داشت
در این سال نیکسون با یک ایده جدید، مسیرنو برای ارزش دلار باز کرد. مسیری که آغاز برتری دلار بود. در این زمان، نیکسون که رئیس جمهور وقت آمریکا بود، از عربستان سعودی خواست تا نفت خود را به دلار به فروش برساند. یکی از مفاد این قرارداد این بود که در صورت قبول فروش دلاری نفت، از این کشور در برابر تجاوز بیگانگان حمایت خواهد کرد. پس از این پیمان بسیاری از کشورهای عضو اوپک ناچاربه فروش نفت در ازای دلار شدند. این چرخه در طول سال های بعد نیز مانند یک اپیدمی اقتصادی به بخش زیادی از کشورهای دنیا که فروش نفت یا فرآورده های نفتی داشتند، سرایت کرد.
کشورهای صنعتی که به نفت نیاز داشتند اکنون یا باید کالا را به آمریکا صادر می کردند یا دلارهایی در بازارهای ارز خارجی خریداری می کردند و این فرآیند، تاثیر شبکه جهانی دلار را افزایش می داد. در سال ۱۹۷۴، حدود ۲۰ درصد از نفت جهان هنوز با پوند انگلیس معامله می شد اما این میزان تا سال ۱۹۷۶ به ۶ درصد کاهش یافت.
افزایش تقاضا در دنیای اقتصادی نتیجه ای جز بالا رفتن اعتبار و ارزش ندارد. این فرمول برای دلار آمریکا نیز یک نتیجه لذت بخش بود. به این معنی که در فرآیند تبادل نفت با دلار، ارزش دلار آمریکا در طول سال ها چندین برابر قبل شد؛ برتری که هنوز هم وجود دارد. اکنون چیزی نزدیک به ۹۰ درصد از مبادلات ارزی بین المللی با دلار صورت می گیرد. ۶۰ درصد از ذخایر ارزی جهان هم به دلار هستند و تقریبا ۴۰ درصد از بدهی های جهان با کمک دلار وصول می شوند. با این حال جالب است بدانید که آمریکا تنها حدود ۲۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان را در اختیار دارد، کاغذی که چاپ میکند و منابع جهان را می گیرد.
